Przejdź do głównej zawartości

Dzień 1: Wylot

Oddech Wadi Rum siedzi mi w głowie od trzech lat. Pustynia pociąga, jest mistyczna. Mam na nogach te same sandały, które kupiłem w Ammanie w 2008 roku.

Tym razem do plecaka nie zabrałem żadnej filozoficznej lektury, żadnego Mertona, ojców pustyni, Lao-Tsego, Chatwina. Żadnego autorytetu, któryby epatował pustynię i moją w niej obecność, gloryfikując bycie – w – drodze. Jest jednak namiot, śpiwór, materac, te same, co w Roku Wędrującego Życia. Także kamera, aparaty fotograficzne i dziennik. W 2008 roku Jordania była jednym z 23 przystanków w rocznej podróży, trochę przypadkowym, bo pierwotnie nie planowałem odwiedzić tego kraju. Teraz jest celem. Przygotowałem się merytorycznie do tej podróży, jednak fizycznie czuję się słabszy niż wtedy.

Wylecieliśmy z Budapesztu i po 40 minutach lotu linią Malev na wyświetlanej trasie czerwona linia za samolotem zawróciła. Poinformowano nas, że operator z lądu nakazał powrót. Nieco podenerwowani turyści pytali stewardesę, co się stało, ale nie znała szczegółów. Przypuszczano, że z samolotem może być coś nie tak. Pomyślałem, że tak jak w sąsiedniej Syrii doszło do zaostrzenia sytuacji politycznej i być może zamknięto przestrzeń powietrzną nad Jordanią.

Czyżbym miał nie zobaczyć Wadi Rum?

To była moja druga z rzędu nieprzespana noc.

  

Etykiety:

Komentarze

  1. ~manochi20 marca 2014 14:02

    W linku parę informacji które mogą się przydać przed wyjazdem do Jordanii

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dzień 10: …

Do czwartej nad ranem w knajpie obok hotelu znów odbywał się koncert. Z powodu dudniącej, głośnej muzyki trudno było zasnąć. Zjadłem jajko na twardo, khoubz z dżemem i wypiłem herbatę. Mój żołądek znów nieco szwankował. Podejrzewałem szpinak… Może jednak była to ukraińska wódka? Alergia na alkohol byłaby straszna! Nie chciało mi się wychodzić na zewnątrz, Fabiane też długo czytał angielskojęzyczny dziennik wydawany w Ammanie. Na pierwszej stronie oczywiście relacja z Libii i fotografia radosnych demonstrantów. Czytałem w przewodniku o historii Jordanii, w południe powoli zacząłem pakować plecak i zostawiłem go w recepcji. Na ulicy tłok i gwar. Siedziałem jakiś czas przy nieczynnych kranach przed meczetem, obserwując przechodniów, sprzedawców dewocjonalii oraz owoców.   Zrobiłem zakupy do domu, na bazarze kupiłem brzoskwinie oraz banany i wróciłem do Mansour. Przeglądałem przewodniki, pozostawione przez turystów, zalegające na rozpadającej się półce. Zainteresował mnie Jemen...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Dzień 9: Zbyt szybki powrót do Ammanu

Ogoliłem się, wykąpałem, spakowałem, zjadłem śniadanie i przed 6.30 czekałem przy drodze na autobus. W wiosce panowała cisza, jedynie trójka dzieci prowadziła stado owiec gdzieś na wypas. Nadjechał o 7.00 od strony wioski. Z przodu siedziało kilku mężczyzn i chłopców, z tyłu zaś same kobiety w czerni z zakrytymi twarzami. Tylko przez szpary widać było ich duże, wymalowane oczy z długimi rzęsami. Takie rzęsy, jak wielbłąda, miał też rozwoziciel wody. Tak natura zaopatrzyła ludzi, żyjących na pustyniach, chroniąc ich oczy przed piaskiem. Przez całą drogę z głośnika wydobywały się recytacje Koranu a dwóch mężczyzn siedzących przede mną przerzucało paciorki różańca. Patrzałem za okno na pustynne wzgórza. Jeszcze poprzedniego dnia przeklinałem to miejsce, kiedy utrudzony wspinałem się ciężko na kolejne wydmy. To miejsce wydawało się, jak monstrualny żywy organizm, z którym toczyłem rodzaj dialogu, gry. Czasem Wadi Rum była przyjazna. Dawała schronienie, radość z ocienionej skały, fantastyc...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Dzień 7: Smak pustynnej samotności

Obudziłem się wcześnie i już przed 6.00 opuszczałem cichą o tej porze wioskę, wychodząc na południe. Podbiegł do mnie biały kundelek i wystarczyło, że go pogłaskałem, zaprzyjaźnił się ze mną na śmierć i życie. Jego właściciel, bosonogi kilkuletni chłopiec próbował go odciągać i czekał, aż odejdę, ale psina puszczona tylko od razu pędziła w moją stronę. Musiałem czekać, aż chłopiec podejdzie i znów zabierze psiaka. Z oddali słyszałem jego skomlenie i po chwili czworonóg znów radośnie pędził w moją stronę. W końcu, kilkaset metrów od wioski chłopiec dał za wygraną a my z kundlem dzielnie szliśmy przed siebie. Próbowałem nie zwracać na niego uwagi, w końcu pies zatrzymał się, spojrzał w otwartą przestrzeń pustyni, potem w kierunku wioski i pozostał. Gdy odszedłem, powrócił do swojego właściciela. Szeroka na prawie kilometr piaszczysta dolina pomiędzy dwiema potężnymi, podłużnymi skałami rozjeżdżona była przez liczne koła beduińskich jeepów. Tak na ogół doświadczali pustyni turyści: prz...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej